شمال نیوز/ کوروش غفاری چراتی - روزنامه نگار امدادگر : پنجم دی ماه، سالروز حادثه دلخراش زلزله ویرانگر بم در سال ۱۳۸۲ است . در آن روز سیاه هزاران نفر از هموطنان عزیز جان خود را از دست دادند و بم با آثار تاریخی اش به تلی از خاک تبدیل شد.زمین ناگهان لرزید و زمان از حرکت ایستاد. گویی زنگ پایان زندگی در این شهر به صدا درآمد! 

زمین‌لرزه‌ای با بزرگی ۶٫۶ ریشتر در ساعت ۵:۲۶ بامداد روز جمعه ۵ دی ۱۳۸۲ به مدت ۱۲ ثانیه شهر بم و مناطق اطراف آن در شرق استان کرمان را به شدت لرزاند و طی چند ثانیه به زندگی حدود 30 هزار نفر پایان داد!

در آن صبح سرد آغازین ماه زمستان، کسانی که خواب بودند رویاهایشان برای همیشه در زیر آوار دفن شد. آنها که ماندند کاشانه خود را از دست دادند  و سیاه ترین روز زندگی را به چشم خود دیدند. چه کودکانی که بی سرپرست شدند؛ چه مادرانی که با داغ شوهر و فرزندان مجبور به ادامه زندگی شدند.چه پدرانی که با دستان خود پیکر بی جان زن و فرزندان خود را از زیر خروارها آوار بیرون کشیدند. چه نوعروسانی که در مرگ داماد سیاه بخت شدند و چه دامادهایی که در سوگ عروس سیاه پوش شدند. 

شهر بم در غبار غم ناپدید شد.  پنجم دی ماه ۸۲ ، ارگ پرصلابت و چند هزار ساله بم در میان آوارها  گم شد و تاریخ در خستگی زمان جا ماند.

در آن سپیده دم سیاه بود که حنجره خوش صدای ایرج بسطامی در میان آوار برای همیشه خاطره ای ماندگار شد و نخل های مغرور و سر به فلک کشیده بم هراسان از غرش زمین به دنبال تکیه گاهی بودند.

دیری نپاید سیاهی پنجم دی با همدردی و عطوفت ملت بزرگ ایران رنگ باخت و جمعیت هلال احمر به عنوان بزرگترین مجموعه امدادونجات با تکیه بر توان خستگی ناپذیر نجاتگران،جوانان و داوطلبان پیشتاز احیای زندگی درشهرستان بم شد.

اما اکنون 20 سال از آن روزگاران می گذرد؛ نخلهای بم استوارتر از قبل در زمین ریشه گرفته اند و مردم این شهر به امید آبادانی بیشتر زندگی را از نقطه صفر آغاز کرده اند.

آری!زندگی در این سرزمین هرگز متوقف نخواهد شد.هیچ چیز نمی تواند ما را از سازندگی و ممانعت از تکرار حوادث مرگبار باز دارد. زلزله را نمی توان پیش بینی و یا متوقف کرد اما این سرپنجه خرد و تدبیر ماست که زندگی را ایمن می سازد.ما مصمم به رویش از دل ویرانه ها هستیم و این بهترین دلیلی است که؛ ما ریشه داریم!